เรื่องของผม
ผมดูจะเป็นคนเฉื่อยๆเนื่อย ๆไปเรื่อย และมีระบบความจำน้อยจะซื้อหามาใส่เพิ่มก็ไม่ได้ ไม่ชอบเข้าสังคม มีความสุขกับชิวิตอันสันโดษไปวัน ๆ ไม่ได้ปรารถนาที่จะฉลาดเลิศล้ำหรือร่ำรวยมากขอเพียงไม่เจ็บไข้ร่างกายแข็งแรงมี อาหารครบมื้อ ก็พอแล้ว คุณอาจพบเห็นชายสูงวัยที่ดูเซ่อซ่าขี้หลงขี้ลืมแต่ไม่ทุกข์ร้อนกับชีวิต ได้ตามที่ต่างๆมากมาย หนึ่งในนั้นแหละ คือผมเอง
ทีเขียนเรื่องราวต่างๆใน Blog เพราะอยากเขียนอะไรไว้บ้างกันลืม ก็อย่างที่เขียนไปแล้วว่าผมมีหน่วยความจำน้อย แถมประมวลผลช้า ก็ขอบันทึกให้รู้ว่าคนที่ผ่านยุคเจาะบัตร และ Dos บน หน่วยประมวลผลรุ่น 286 ก็ยังมีอยู่ในสังคม
No comments:
Post a Comment